Vieren wat wel kan
Op deze foto zie je de plek van waaruit ik elke week met veel plezier roei. Ik word me steeds meer bewust van vanzelfsprekendheden en vrijheden die ik geniet omdat ik gezond van lijf en leden ben. Daarbij kan ik vrij kiezen, een eind wandelen, roeien, fietsen of autorijden. Dit gaat allemaal met het grootste gemak als je niets onder de leden hebt. Tom moet helaas alsmaar rekening houden met zijn beperkingen en heeft al het nodige moeten inleveren. We letten er daarom allebei op om nog zoveel als mogelijk is samen op pad gaan op manieren die nu nog prima wel kunnen en waar we allebei van houden. Ook op dit blog wil ik aandacht geven aan de vele mooie dingen die wel kunnen en waar we samen van genieten. Dat kan de warme sfeer in huis zijn met kaarsjes, een grote pan geurende erwtensoep maken en smaken. En dat kan evengoed een vers kopje koffie zijn met een snee peperkoek (zo heet die in Brabant) als fijn contact met familie of vrienden. Zo genoten we gisteren van een avondje de stad in. We lopen stevig gearmd over de Berlagebrug naar de tramhalte. De Amstel ligt er weer prachtig bij. We voelen ons bofkonten in zo’n mooie omgeving te wonen. Het ritje met tramlijn 12 langs het concertgebouw, musea en het Leidseplein verveelt nooit. En nu al helemaal niet met al die fraaie verlichting. We nuttigen genoeglijk een lekkere maaltijd in een Thais restaurant en daarna wandelen we richting bioscoop om de onderhoudende film Conclave te zien. (Al die kardinalen blijken niet heiliger dan de paus die zelf net zo min heilig bleek, maar dit terzijde). We maken nog een praatje met buren die we daar treffen. Een heerlijk avondje uit, Parkinson lijkt niet te bestaan.
Toch weer pech En dan... toch weer pech. Tom viel vlakbij de uitgang van de bioscoop één traptrede oplopend. Gelukkig net niet met zijn hoofd op de punt van de tafel die er stond. Daar hield ik in een reflex snel mijn hand voor. Tom werd overeind geholpen door geschrokken omstanders en gezeten op de dichts-bijzijnde bank kwam al gauw de barman met een glaasje water. Die zei ‘ik kom over vijf minuten weer kijken hoe het met u gaat’. Het voelt naast de vervelende aanleiding weldadig, zoveel vriendelijke hulpvaardige mensen om ons heen. Gelukkig geen bulten of schrammen en helaas, toch weer stress na ons heerlijk avondje uit. Bijkomen in de tram naar huis en maar weer opletten en bewust kiezen: wat kan met een gerust hart nog wel en wat kan voor Tom echt niet meer zelfstandig.
Zo schreef ik vorige keer over autorijden. Dat is sinds enkele weken voor Tom definitief voorbij. Zijn laatste grote 5-uur durende rit was tijdens de ellenlange file van Schiphol naar Brabant. De terugweg legden we zonder file in 5 kwartier af. Al bij al is dit afscheid een flinke aderlating voor Tom en tegelijk iets om niet al te lang over te treuren en samen creatief te onderzoeken wat nog wel kan als hij ons gelijkvloerse huis verlaat. En ik word als chauffeur uitgedaagd om weer rij-ervaring op te doen en mijn rij-vaardigheid te tonen in de drukke stad. Godzijdank mag je sinds kort maximaal 30 kilometer per uur rijden.
‘Vallen is alleen voor actieve mensen. Als je in de stoel blijft zitten val je niet’ professor Bas Bloem, Parkinson expert.
Vertrouwen op de goede afloop Hoe kan ik of jij als zorgPartner het best omgaan met onzekerheden en geleidelijke toename van zorg?. Dit vraagt alsmaar balanceren, kiezen uit twee kwaden en uiteindelijk vertrouwen op de goede afloop. Parkinson kent alleen maar achteruitgang, bij elk mens in een ander tempo en op een andere manier. Dit speelt nu bij ons als het gaat om struikelen en vallen. Afgelopen weken meermalen van die net-goed-afgelopen struikelpartijen. Wel allemaal buiten onze eigen woning. Een onbekende draaitrap, een trap met wisselende afstand-treden allemaal in een kleur, een onverwachte drempel, enzovoort. Ik schrik daar telkens van en als ik erbij ben kan ik meteen te hulp schieten en pakken we de draad weer op bij waarmee we bezig zijn. Trappenlopen wordt steeds lastiger voor Tom. Hij zet onbewust zijn voeten anders neer waardoor de stabiliteit wegvalt. Tom kiest vooralsnog voor een wandelstok als eerste hulpmiddel om gemakkelijker te lopen. Daarna volgt de rollator die al in de berging staat. ‘En hoe moet dat dan met al die trappen overal als hij alleen op pad gaat?’ denk ik bezorgd. Door de val in de bioscoop is Tom zelf nog voorzichtiger geworden. Dat geeft me rust. En mocht je hem treffen, help alsjeblieft een handje... 🙏
Comments