zelfvertrouwen en toevertrouwen

Erkenning
Elk mens wil gezien worden in zijn eigenheid. Als de behoeften aan erbij horen en zinvol bijdragen worden vervuld doet dat goed en draagt het bij aan je zelfvertrouwen. Je voelt je gekend en geborgen, zowel alleen als samen. Met een donker gemoed word ik wakker, Tom ziet het meteen aan me en vraagt is er iets? Ik voel me door hem gezien en dat doet me goed ondanks mijn sombere bui. Fijn dat mijn vreugde en evengoed mijn verdriet er helemaal mag zijn. We raken aan de praat over gemis en verlangen, over bindings- en verlatingsangst. En over hoe bijzonder het is dat overlevingspatronen die allang met ons meegaan, ook nu we senior zijn, soms nog een rol spelen. Ook al hebben we allebei onze sporen verdiend in de professionele begeleidingskunde en hebben we ook volop innerlijk opruiming gehouden. Je gooit een steen in het water en de vele ringen die je (nog niet) ziet komen van dezelfde steen.

Samen & Alleen
Tom geniet van rust en vrijheid om zaken op zijn eigen manier en in eigen tempo te doen en houdt af en toe van gezelligheid en gezamenlijkheid. Dit maakt dat ik, ook al vóór de diagnose Parkinson, geregeld alleen op pad ga en een eigen vriendenkring opbouw. Ik gedij bij drukte en samenzijn en wissel dit graag af met thuis aanrommelen en schrijven. Want bij te veel drukte ga ik slechter slapen en minder gezond eten. Het vraagt ruimte om indrukken te verteren en te integreren in brein en lijf om een gezonde leefwijze aan te houden. Twee kanten van de lemniscaat die alsmaar terugkomen: samenzijn en tijd voor jezelf. Je kunt jezelf volwassen noemen als je 100% verantwoordelijkheid neemt voor de realiteit van je eigenheid en voor al wat op je pad kwam en nu komt, inclusief de Parkinson.

Rust, reinheid en regelmaat
Het welbekende credo 'rust, reinheid en regelmaat' werd meer dan een eeuw geleden gelanceerd. Hoewel de focus op infectieziekten is veranderd houd ik de principes van rust, reinheid en regelmaat in ere voor een gezonde levensstijl. Zeker door Tom zijn ziekte maken we bewust ruimte voor deze drie R’en. Bij niet al te veel verandering, een duidelijke structuur en voldoende pauze-momenten gedijt Tom het beste. Dit brengt met zich mee dat ik, die voorheen een workaholic was, ook meer rust neem en daar ben ik blij mee. Na volle dagen met afspraken plan ik meteen weer ‘open tijd’ om wat te lummelen, te bloggen, te ruimen, te rusten of om iemand op mijn gemak te bellen.

Vijf uur borreltijd
Eind van de middag gaan Tom en ik samen zitten. Tom met een biertje en ik meestal met wat fruit. Dan geen computer of telefoon, soms wel de tv zachtjes aan op de achtergrond omdat langere tijd een gesprek voeren voor Tom lastiger wordt. Dit zonnige voorjaar zitten we ook vaak op het balkon en dan is een tv helemaal overbodig. Ook al zit ik nog lekker te typen of heb ik things tot do lijstjes die af ‘moeten’, ook voor mij geldt vijf uur pauze- en samen-tijd. Kortom, mijn patroon van nog even dit en nog even dat wordt doorbroken door onze vrijwillige afspraak en ik merk dat dat goed doet. Na de borreltijd begin ik rustig te kokkerellen en vaak helpt Tom met het snijwerk van groente. Jeetje wat een verschil met toen ik nog volop werkte en haastte van het een naar het ander. Dit voelt weldadig voor ons allebei. Ik ren niet meer door de gang maar loop met platte voeten. Mijn lijf ‘denkt’: eindelijk neemt ze een tempo aan dat haar goed doet.

'Als je de ander wilt leiden, leer dan hoe je hem moet volgen'.        
Oosterse filosofie

Hulp vragen en ontvangen
Iets uit handen geven was niet mijn sterkste kant. Naast saamhorigheid leerde ik ‘zelf doen’ al vroeg in ons grote gezin. Hulp vragen betekent dat je over de brug komt met je kwetsbaarheid. Dat je jezelf laat zien met het gegeven dat je de ander nodig hebt, dat je het even niet meer weet en je eenzaam voelt in de gegeven situatie. Nu is het door de ziekte van Tom echt nodig om hulp te vragen en daardoor verschuift  overmoed naar zachtmoedigheid. Het is even zoeken hoe en bij wie ik hulp vragen aanpak, maar noodzaak doet bewegen. Mijn recente weekend met vrienden naar Limburg maakte dat ik gezelschap en zorg voor Tom goed wilde regelen. Wat heb ik genoten van prachtige wandelingen en gezelligheid en wat is Tom hartstikke lief opgevangen door familie en buren. Ik vroeg hen eventuele veranderingen in de planning onderling te regelen. Een verpakte vraag vanuit mijn behoefte ‘val me deze dagen niet lastig’. Met een opgeladen batterij en stevig in mijn gemoed kwam ik terug op ons honk.

Los & Laten
De kunst is niet meer verantwoording voor Tom te dragen dan nodig. Maar in hoeverre kan Tom zelf regie voeren? Wat kan hij zèlf doen en wat is nodig aan hulp door anderen? Dat is nog wel eens zoeken. Dat betekent loslaten en toevertrouwen. En Tom zelf laten bepalen wat hem goeddunkt en zijn gevoel van competentie ruimte biedt. Vooral door Tom het vertrouwen te geven dat hij zelf voor zijn veiligheid, gezondheid, natje en droogje en voor gezelschap kan zorgen. En hopelijk weet hij duidelijk de grens aan te voelen èn aan te geven voor zaken waar hij wel degelijk hulp bij nodig heeft. En hopelijk ontvangt hij dan steun op een manier die hem past. Hij is net als ik allergisch voor zorgzaamheid die doorslaat naar bemoeizucht. Loslaten betekent niet over de schutting gooien en ‘zoek het maar uit’. Los laten betekent Tom zijn eigen manier van doen gunnen. 

Inspiratie onder meer via:
- Haptotherapie bij burn-out, VVH
- Red mij niet, Sanne van Arnhem
- Symbiose en autonomie, Franz Ruppert                          
- Onderbroken | contact met je wijze lijf, Jozien Wijnakker